H κτητικότητα καταλήγει πάντοτε να καταστρέφει εκείνο που προσπαθεί να προστατεύσει

Απόλυτος έλεγχος ενός ανθρώπου πάνω σε άλλον δεν είναι ποτέ δυνατός ούτε επιθυμητός. Αποδεικνύεται πάντοτε καταστρεπτικός. Ένας απο τους μεγάλους μύθους γύρω απο την αληθινή αγάπη είναι ότι συνηθίσαμε να βλέπουμε την εικόνα δυο ανθρώπων που ζουν συνδεδεμένοι για πάντα, που βαδίζουν στο ίδιο μονοπάτι, που έχουν τους ίδιους σκοπούς και τα ίδια ενδιαφέροντα, γεγονός που μας δημιούργησε την εντύπωση ότι κάθε στιγμή που θα τύχαινε να βρεθούν μακριά ο ένας απο τον άλλον, θα ήταν μια αιωνιότητα. Ακόμα κι αν η εικόνα αυτή ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, εμένα θα μου φαινόταν ανυπόφορα ανιαρή.

Φυσική κατάσταση είναι μόνο η επιθυμία και η θέλησή μας να μοιραστούμε τον εαυτό μας ως τις βαθύτερες πτυχές του, η θέληση και η διάθεση να αισθανόμαστε ένα προστατευτικό χέρι δίπλα μας, να νιώθουμε κοντά ο ένας στον άλλον. Το πρόβλημα δημιουργείται απο τη στιγμή που θα θελήσουμε να δώσουμε σε όλα αυτά τη μορφή της αποκλειστικότητας και της μονιμότητας. Εκείνοι που συγκεντρώνουν την αγάπη τους σε ένα μόνο πρόσωπο, έχουν πρόβλημα με την έννοια της γενικής φροντίδας και στοργής που πρέπει να χαρακτηρίζει τον άνθρωπο.

Στην πραγματικότητα, συνιστά ανακούφιση και όχι απειλή η διαπίστωση ότι εκείνοι που αγαπάμε έχουν την ικανότητα ν' αγαπούν και ν' αγαπιώνται και απο άλλους ανθρώπους. Πρέπει να νιώθουμε ευχαριστημένοι που έχουν κι άλλα ενδιαφέροντα πέρα απο εμάς, που μπορούν να είναι αυτοδύναμοι και αυτάρκεις.

Είμαστε πραγματικά ικανοί ν' αγαπάμε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, χωρίς να νοθεύουμε αυτό που έχουμε να δώσουμε. Είναι γεγονός ότι, όσες περισσότερες εμπειρίες αγάπης έχουμε, ο σάκος της γνώσης θα είναι πιο γεμάτος και θα μας βοηθήσει περισσότερο όταν έρθει η στιγμή να στρέψουμε όλο το ενδιαφέρον μας σε μια βαθιά και αμοιβαία σχέση. Η ποιότητα της αγάπης δεν στραγγίζεται όταν τη μοιράζονται δύο άνθρωποι. Αντίθετα, αποκτά μια νέα ένταση και με την εμπειρία βελτιώνεται.

 

 

 

 

 

Απο το βιβλίο του Λ.Μπουσκάλια "Γεννημένοι για την αγάπη"



Τα ασήμαντα πράγματα είναι η επιδημία που τελικά σκοτώνει την αγάπη

Σπάνια επηρεάζουν τα μεγάλα πράγματα την ανάπτυξη της αγάπης. Αντίθετα, εκείνα που κυρίως την καταβάλλουν είναι τα μικρά, φαινομενικά ασήμαντα πράγματα.

Εκείνη, θέλει να πιέζει το σωληνάριο της οδοντόπαστας απο τη μέση. Εκείνος θέλει να το πιέζει απο το κάτω μέρος. Μολονότι η διαφορά αυτή είναι αιτία για κάποια ενόχληση, κανένας δε θέλει να τη δει σαν πραγματική απειλή στη σχέση τους.

Εκείνου του αρέσει να πετάει τα ρούχα του πάνω στην καρέκλα μόλις επιστρέψει στο σπίτι, εκείνη θα ήθελε να τον δει να τα κρεμάει προσεκτικά στην κρεμάστρα, για να υπάρχει τάξη στο σπίτι. Της αρέσει, επίσης, η ρουτίνα. Να βγαίνουν έξω συγκεκριμένα βράδια της εβδομάδας και να καλεί γνωστούς στο σπίτι μόνο τα Σαββατοκύριακα. Ο άντρας, πάλι, απεχθάνεται τον προγραμματισμό: θέλει να βγαίνουν έξω όταν έχει την κατάλληλη διάθεση και να καλεί στο σπίτι του γνωστούς οποιοδήποτε βράδυ. Του αρέσει να πηγαίνουν διακοπές στο ίδιο μέρος, ενώ εκείνης της αρέσει η αλλαγή και θέλει να βλέπει διαφορετικά μέρη και να ζει νέες περιπέτειες.

Καμιά απο τις διαφορές αυτές δε θεμελιώνει απο μόνη της, σοβαρό λόγο για τον τερματισμό μιας σχέσης. Είναι ενδιαφέρον, ωστόσο, να παρατηρήσουμε τον τρόπο που μεγαλοποιούνται και εντείνονται οι διαφορές αυτές, φτάνοντας ως το σημείο να γίνουν ασυμβίβαστες.

Παρουσιάζει, επίσης, ενδιαφέρον να προσέξουμε πόσο πρόθυμα δυο άνθρωποι ενώνουν τις δυνάμεις τους να ξεπεράσουν μια μεγάλη κρίση στη ζωή τους, ενώ κάποια άλλη στιγμή καταβάλλονται απο ένα μικρό, ασήμαντο πράγμα που το άφησαν να μεγαλώσει και να κακοφορμίσει.

Θα ήταν πολύ σοφό να αερίζουμε το σπίτι κάπου κάπου απο τα ασήμαντα πράγματα, αντιμετωπίζοντας τις μικρές ιδιοτροπίες πριν μεταβληθούν σε άγρια θηρία, χωρίς να το καταλάβουμε.

 

 

 

 

 

Απο το βιβλίο του Λ.Μπουσκάλια "Γεννημένοι για την αγάπη"

Αν φανεί ότι η αγάπη σε απογοήτευσε

Όποιος αγάπησε, έχει νιώσει το κεντρί της αγάπης.

Όταν φτιάχνουμε μια σχέση, ελπίζουμε ότι θα πάρουμε εκείνο που θέλουμε. Μόλις οι επιθυμίες μας διαχυθούν αμοιβαία σε μια αρμονική κατάσταση συμβιβασμού, τότε υπάρχει αγάπη. Όταν συγκρούονται, υπάρχει αντιπαράθεση. Ακόμα και η αγάπη δειλιάζει κάτω απο τέτοιες ανελέητες πιέσεις.

Είναι πολύ φυσικό να θέλουμε ν΄αποφύγουμε την επανάληψη οδυνηρών εμπειριών. Ωστόσο, προσπαθώντας ν'αποφύγουμε οτιδήποτε υπονοεί την πιθανότητα πόνου, γινόμαστε υπερβολικά προσεκτικοί και συνεσταλμένοι. Απομονώνουμε τον εαυτό μας πίσω απο αμυντικά τείχη πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό ξεφεύγουμε απο τους κινδύνους της οικειότητας, της στενής και ανεπιτήδευτης σχέσης.

Ίσως υπάρχει ανακούφιση στην υποχώρηση και την απομάκρυνση, δεν διαρκεί, όμως, πολύ. Η πραγματικότητα διδάσκει πως είναι δύσκολο να επιβιώσουμε χωρίς ανθρώπους γύρω μας, όπως είναι το ίδιο δύσκολο να ζήσουμε χωρίς αγάπη. Έτσι, όταν τελειώσει η σχέση που δημιουργήσαμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή απο το ξεκίνημα μιας νέας σχέσης. Είναι ανάγκη να σηκωθούμε απο το πέσιμο και να σταθούμε ξανά όρθιοι. Οι πραγματικοί εραστές δεν θα μας βρούν στο παραμυθένια κάστρα και όσο για τους ιππότες με τις λαμπερές πανοπλίες, ανήκουν πια στο μακρινό παρελθόν. Ο καλύτερος τρόπος να επιστρέψουμε στη ζωή είναι να δώσουμε ζωή. Θα χρειαστεί, ίσως, καιρός να μαζέψουμε τα κομμάτια, αλλά η εμπειρία απο το γρίφο θα διευκολύνει την ανάπτυξη και υιοθέτηση ενός νέου πρότυπου στη ζωή μας την επόμενη φορά.

Ας θυμόμαστε ότι δεν ήταν η αγάπη που οδήγησε τη ζωή μας στο περιθώριο. Όπως η ζωή η ίδια, η αγάπη υπάρχει πάντοτε και μας περιμένει, προκλητική και γεμάτη υποσχέσεις όπως πάντα.

 

Απο το βιβλίο του Λ.Μπουσκάλια "Γεννημένοι για την αγάπη"

Εκφράζοντας ανάγκες

Κανένας δεν ήρθε σ΄αυτόν τον κόσμο προορισμένος να κλάψει και να υποφέρει μόνος του. Κι όμως, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας που προτιμούν να υποφέρουν χρόνια ολόκληρα μέσα στη σιωπή, παρά να ζητήσουν  την οποιαδήποτε βοήθεια που χρειάζονται τόσο πολύ. Νομίζουμε ότι οι άλλοι οφείλουν να είναι ενήμεροι για τον πόνο μας, ακόμα κι όταν δεν λέμε ούτε μια λέξη για την κατάστασή μας.

Μόνο μέσα απο τη συναισθηματική δύναμη - και όχι απο την αδυναμία - μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια. Ο φόβος της απόρριψης ή του εξευτελισμού ή οτιδήποτε άλλου επινοούμε για να κρύψουμε τον πόνο μας, πρέπει να ξεπεραστεί. Διαφορετικά, κανένας δε θα μας δώσει ποτέ την υποστήριξη που χρειαζόμαστε.

Η αναζήτηση βοήθειας, στην πραγματικότητα θυμίζει φιλοφρόνηση. Υποδηλώνουμε σε κάποιους άλλους ότι τους εμπιστευόμαστε να μας βοηθήσουν στη διάρκεια της κρίσης μας. Δεν περιμένουμε λύσεις απο την πλευρά τους. Τους ζητάμε μόνο να μείνουν κοντά, να μας προσφέρουν την προσωρινή βοήθεια που χρειαζόμαστε όσο εμείς θ' αναζητούμε και θα βρίσκουμε τις δικές μας λύσεις.

Ένα υγιές "Σε χρειάζομαι", είναι μια πολύ σημαντική έκφραση αγάπης.






Απο το βιβλίο του Λ.Μπουσκάλια "Γεννημένοι για την αγάπη"