Ένα απο τα παράδοξα της αγάπης είναι ότι, πολύ συχνά, πληγώνουμε πιο πολύ ακριβώς εκείνους που αγαπάμε περισσότερο. Διορθώνουμε αδιάκοπα τα λάθη τους, αμφισβητούμε τις αποφάσεις τους, αντιμαχόμαστε τις ιδέες τους. Κάποτε, μάλιστα, εφευρίσκουμε υψηλότερα κριτήρια γι' αυτούς απ' ό,τι βάζουμε για τον εαυτό μας. Σίγουρα, δεν είναι λάθος ούτε κακό να θέλουμε, αυτοί που αγαπάμε, να παρουσιάζουν πάντα τον καλύτερο εαυτό τους. Ποτέ, όμως, δε θα ικανοποιηθεί ο σκοπός αυτός μ' ένα ασταμάτητο ποτάμι αρνητικής κριτικής.
Πριν λίγα χρόνια, κάναμε μια βίντεο - ανάλυση μιας δασκάλας, καταγράψαμε, δηλαδή, τις αντιδράσεις της μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας. Μελετώντας τα αποτελέσματα, ανακαλύψαμε, προς μεγάλη έκπληξη της δασκάλας, ότι, μολονότι ενδιαφερόταν πολύ για τους μαθητές της, η στάση της απέναντί τους ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά αρνητική. Κατάλογοι ολόκληροι με απαγορευτικά "μη" (μην κάνεις το ένα, μην κάνεις το άλλο) και κατακόκκινες απο διορθώσεις κόλλες επιστρέφονταν στους μαθητές, ενώ οι υπογραμμίσεις στις λανθασμένες απαντήσεις συνοδεύονταν απο δικά της σχόλια για τις ατέλειές τους.
Η κριτική είναι μια τέχνη λεπτή και πολυσύνθετη, που δεν επιτρέπεται να τη χρησιμοποιούμε με ελαφρότητα και ανευλάβεια. Μπορεί να αναστηλώσει, όπως μπορεί και να γκρεμίσει. Την επόμενη φορά που θα μας σπρώξει ο πειρασμός να πούμε: "Το πρόβλημα με σένα είναι...." ας το ξανασκεφτούμε λίγο κι ας αναρωτηθούμε αν πραγματικά υπάρχει λόγος να μιλήσουμε έτσι! Στέκει άραγε μια τέτοια κριτική, ένα τέτοιο σχόλιο, ή μήπως είναι καλύτερα να παραμείνουμε σιωπηλοί;
Τί θα κερδίσουμε αν πούμε εκείνο που νομίζουμε, αλλά μειώσουμε μια ανθρώπινη ύπαρξη ή χάσουμε έναν άνθρωπο που μας αγαπούσε;
Απο το βιβλίο του Λ.Μπουσκάλια "Γεννημένοι για την αγάπη"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου