Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Αγάπη

Τη γαλήνη και την ευτυχία στην αγάπη μπορούμε να τη βρούμε μόνο όταν χαλαρώνουμε τους όρους που θέτουμε στην μεταξύ μας αγάπη. Και συνήθως οι όροι που θέτουμε σε εκείνους που αγαπάμε περισσότερο είναι αδυσώπητοι. Μας έχουν διδάξει πολύ καλά αυτήν την υπο όρους αγάπη - λειτουργούμε στην κυριολεξία με εξαρτημένα αντανακλαστικά - και για να την απομάθουμε δυσκολευόμαστε πολύ. Ως άνθρωποι, είναι ουτοπικό να προσπαθούμε να βρούμε την απόλυτη άνευ όρων αγάπη στις μεταξύ μας σχέσεις, μπορούμε όμως να ζήσουμε κάτι παραπάνω απο τα λίγα λεπτά που συνήθως ζούμε σε μία ολόκληρη ζωή.
Ένας απο τους ελάχιστους τόπους απο όπου μπορούμε να αντλήσουμε αυτή την άνευ όρων αγάπη είναι τα παιδιά μας όταν είναι πολύ μικρά. Τα παιδιά δε νοιάζονται για το πώς ήταν η μέρα που περάσαμε, πόσα λεφτά βγάλαμε ούτε για το τί καταφέραμε. Απλά μας αγαπούν. Εμείς, τελικά, τα διδάσκουμε να θέτουν όρους στην αγάπη τους, όταν τα ανταμείβουμε που μας χαμογελούν, όταν φέρνουν καλούς βαθμούς και όταν είναι τα παιδιά που θέλουμε να είναι. Παρόλα αυτά, μπορούμε ακόμα να μάθουμε πολλά απο τον τρόπο που μας αγαπούν τα παιδιά. Εάν αγαπούσαμε τα παιδιά μας λίγο πιο αυθεντικά, για λίγο μεγαλύτερο διάστημα, ίσως δημιουργούσαμε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο γι αυτά.
Οι όροι στην αγάπη είναι βάρη στις σχέσεις μας. Όταν αποσύρουμε τους όρους, τότε ανακαλύπτουμε την αγάπη με τρόπους που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ.
Ένα απο τα μεγαλύτερα εμπόδια για την άνευ όρων αγάπη είναι ο φόβος μας ότι αυτή η αγάπη δεν θα μας επιστραφεί ποτέ. Δεν συνειδητοποιούμε ότι η αίσθηση που αναζητάμε δεν βρίσκεται στο τί θα πάρουμε αλλά σ' αυτό που προσφέρουμε.
Εάν μετράμε την αγάπη που δεχόμαστε, δεν θα νιώσουμε ποτέ ότι μας αγαπούν.
Αντίθετα, θα νιώθουμε πάντα ότι μας χρωστάνε, όχι τόσο επειδή πραγματικά μας χρωστάνε, αλλά επειδή η ίδια η πράξη της καταμέτρησης δεν είναι μια πράξη αγάπης.
Η αίσθηση ότι δεν μας αγαπούν δε γεννιέται επειδή δεν δεχόμαστε την αγάπη, είναι επειδή εμείς συγκρατούμε την αγάπη.
Όταν μαλώνετε με αγαπημένα σας πρόσωπα, πιστεύετε ότι είστε ταραγμένοι για κάτι που σας έκαναν ή δεν σας έκαναν. Ουσιαστικά όμως, είστε ταραγμένοι επειδή έχετε ασφαλίσει την καρδιά σας, έχετε αποσύρει την αγάπη σας. Και η απάντηση δεν πρέπει ποτέ να είναι "δεν αγαπάω μέχρι να συμμορφωθούν". Και τί θα γίνει αν δεν συμμορφωθούν, αν δεν "στρώσουν" ποτέ; Θα πάψετε να αγαπάτε την μητέρα, τον φίλο ή τον αδερφό σας; Εαν όμως τους αγαπάτε παρά τα όσα έχουν κάνει θα δείτε αλλαγές. Θα δείτε να ελευθερώνεται όλη η δύναμη του σύμπαντος. Θα δείτε τις καρδιές τους να μαλακώνουν.
 
 
 
 
 
 
Απο το βιβλίο της E.Kubler-Ross "Μαθήματα Ζωής"

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ

 Όταν γεννιέται ένα παιδί χρειάζεται  απο τους γονείς του αγάπη, δηλαδή στοργή, προσοχή, προστασία, συμπάθεια, φροντίδα και προθυμία για επικοινωνία. Αν ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες του, το σώμα του θα κρατήσει την καλή ανάμνηση, και αργότερα, ως ενήλικος, θα μπορεί να προσφέρει την ίδια αγάπη στα παιδιά του. Αν όμως όλα αυτά απουσιάζουν, σε όλη του τη ζωή θα λαχταρά την εκπλήρωση των πρώτων σημαντικών αναγκών του. Αυτή η λαχτάρα θα μεταφέρεται αργότερα στη ζωή του σε άλλους ανθρώπους. Απο την άλλη πλευρά, όσο λιγότερη αγάπη λαμβάνει ένα παιδί, όσο πιο πολύ απαξιώνεται και κακοποιείται με την πρόφαση της ανατροφής, τόσο περισσότερο θα κρέμεται ως ενήλικος απο τους γονείς του (ή απο άτομα που τους υποκαθιστούν), περιμένοντας απο αυτούς τους γονείς όσα δεν του παρείχαν την κατάλληλη στιγμή. Το σώμα ξέρει τί του λείπει, δεν μπορεί να ξεχάσει τις στερήσεις, το κενό είναι πάντα παρόν και περιμένει να γεμίσει.
Βέβαια, όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο δύσκολο γίνεται να λάβουμε απο άλλους ανθρώπους την αγάπη που κάποτε μας στέρησαν  οι γονείς μας. Ωστόσο, οι προσδοκίες δεν εγκαταλείπονται με την ηλικία - το αντίθετο μάλιστα! Απλώς μεταβιβάζονται σε άλλους ανθρώπους, κυρίως στα παιδιά και στα εγγόνια. Ο μοναδικός τρόπος να απαλλαγούμε απο μια τέτοια κατάσταση είναι να συνειδητοποιήσουμε αυτούς τους μηχανισμούς και να προσπαθήσουμε - αναστέλλοντας τις διαδικασίες απώθησης και άρνησης - να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα της παιδικής μας ηλικίας. Κατ' αυτόν τον τρόπο θα δημιουργήσουμε μέσα μας ένα άτομο το οποίο θα μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες που περιμένουν να εκπληρωθούν απο τη γέννησή μας, αν όχι απο πολύ νωρίτερα. Μόνο έτσι θα μπορούμε να προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας την προσοχή, τον σεβασμό, την κατανόηση των αισθημάντων μας, την απαραίτητη προστασία, την άνευ όρων αγάπη που μας στέρησαν οι γονείς μας.
 





Απο το βιβλίο της A.Miller "Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ"