Πριν τη γέννηση

"Τίποτε δεν ασκεί μεγαλύτερη ψυχολογική επίδραση πάνω στο ανθρώπινο περιβάλλον και ειδικά πάνω στα παιδιά, απο τη ζωή που δεν έζησαν οι γονείς".

(Κ.Γιούνγκ, 1929)

Για άλλη μια φορά, στο πλαίσιο της ζωής που δεν έζησαν οι γονείς, ο Γιούνγκ καταρρίπτει, ή τουλάχιστον τοποθετεί στις πολύ ανθρώπινες διαστάσεις του, το μύθο σύμφωνα με τον οποίο οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να θυσιάζονται για τα παιδιά τους. "Όταν παραμελούμε τη δική μας ευτυχία χάριν της ευτυχίας των παιδιών μας", επισημαίνει ο Γιούνγκ στην τελευταία συνεδρίαση του σεμιναρίου του πάνω στο Τάδε έφη Ζαρατρούστρα του Νίτσε, "αφήνουμε στα παιδιά μια κακή κληρονομιά, μια κάκιστη εντύπωση για το παρελθόν".

Και πραγματικά, ποιά εικόνα προσφέρουν στα παιδιά τους οι γονείς που βασανίζουν τον εαυτό τους χάριν της προοπτικής της δικής τους ευτυχίας, αν όχι την εικόνα μιας τυρρανισμένης ζωής; Όταν μας απασχολεί υπερβολικά η ευτυχία των παιδιών μας, συνεχίζει ο Γιούνγκ, διαπράττουμε ένα διπλό σοβαρότατο σφάλμα, γιατί, αφού εμείς ως γονείς δεν ξέρουμε να προσφέρουμε ευτυχία στον εαυτό μας, ούτε τα παιδιά θα μάθουν τη δύσκολη αυτή τέχνη. Επιπλέον, αυτή η στάση των γονιών δημιουργεί το επιπρόσθετο ψυχολογικό σφάλμα της μετάθεσης της ευτυχίας, του υποβιβασμού της σε ένα είδος κληρονομιάς που τη φυλάνε για το μέλλον: οι ίδιοι μπορεί να μην είναι ευτυχισμένοι, σκέφτονται οι γονείς, αλλά τουλάχιστον θα ευτυχήσουν τα παιδιά τους. Στην πραγματικότητα όμως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Αυτά τα παιδιά, όταν με τη σειρά τους γίνουν γονείς, θα επαναλάβουν την ίδια ακριβώς πολιτική της μετάθεσης της ευτυχίας. Όπως είπε ο Γιούνγκ, το σημαντικό είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας εδώ και τώρα. Μόνον όταν οι γονείς είναι ικανοί να αγαπήσουν τον εαυτό τους εδώ και τώρα, θα μάθουν και τα παιδιά τους να κάνουν το ίδιο.

"Αν οι γονείς μπορούν να φροντίζουν τον εαυτό τους, θα μπορέσουν και τα παιδιά τους".

(Γιούνγκ, 1934 -39).

Αντί να λένε, όπως συνήθως συμβαίνει, "το κάνω για τα παιδιά", συνεχίζει ο Γιούνγκ, οι γονείς θα πρέπει να κάνουν για τον εαυτό τους - να αναζητούν την ευτυχία για τον εαυτό τους, να θυσιάζουν τον εαυτό τους για τον εαυτό τους, να βασανίζουν τον εαυτό τους για τον εαυτό τους - , κι αυτό να το κάνουν εδώ και τώρα. Μεταθέτοντας την ευτυχία υπέρ του μέλλοντος των παιδιών τους, οι γονείς εγκαταλείπουν κάτι που δεν είχαν το κουράγιο να κάνουν για τη ζωής τους, αλλά κι αφήνουν "κάτι λιγότερο απο το τίποτε στα παιδιά τους, αφήνουν ένα κακό παράδειγμα". Έτσι η ζωή που δεν βιώθηκε, ακόμη και εν ονόματι της θυσίας για τα παιδιά, ισοδυναμεί με πραγματική προδοσία της ζωής αυτών των παιδιών.

Απο το βιβλίο του A.Carotenuto "Αγάπη και προδοσία".