Σχέσεις

Δυστυχώς για κάποιους - για πάρα πολλούς - η εικόνα που έχουμε για την αγάπη είναι συνήθως στην ουσία μία εικόνα κυριαρχίας και χειρισμού ή ακόμη και μίσους. Δε χρειάζεται όμως να μένουμε για πάντα κολλημένοι στην τρέλα που γεννούν οι δυσοίωνοι ορισμοί. Μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την αγάπη για τον εαυτό μας, μπορούμε να φτιάξουμε τις σχέσεις που επιθυμούμε. Δυστυχώς, αυτό δεν το κάνουμε συχνά. Προτιμάμε, αντίθετα, να παραμένουμε μέσα σε δυστυχείς σχέσεις και ευχόμαστε κάτι μαγικό να συμβεί. Όπως ορισμένοι ξεφορτώνονται τον σύντροφό τους αντί για το πρόβλημα, έτσι υπάρχουν και άλλοι που συντηρούν το πρόβλημα.

Η παραμονή μας σε σχέσεις αδιέξοδες οφείλεται σε δύο λόγους. Αρχικά, επειδή ελπίζουμε ότι οι άλλοι θα αλλάξουν και δεύτερον επειδή μας έχουν διδάξει ότι κάθε σχέση είναι εφικτή και μπορεί να προχωρήσει. Πόσες φορές γνωρίσατε ή ακούσατε για ανθρώπους που επιστρέφουν σε παλιές τους σχέσεις, σχέσεις που ήταν αδιέξοδες; Πόσες φορές έχετε ακούσει για γυναίκες που γυρίζουν στους άντρες εκείνους που τους έχουν πει ότι δε θέλουν δεσμεύσεις; Εάν ψάχνετε για δέσμευση, γιατί να επιστρέψετε σε ένα πρόσωπο με πρόβλημα δέσμευσης; Γιατί να γυρίσετε πίσω σε ένα ξερό πηγάδι;

Όταν οι άνθρωποι ματαιώνονται μέσα σε επαναλαμβανόμενες σχέσεις, είναι σα να μπαίνουν σ' ένα χρωματοπωλείο για να αγοράσουν γάλα. Όσες φορές κι αν περπατήσουν στους διαδρόμους του καταστήματος, δεν πρόκειται να βρουν το γάλα που ψάχνουν. Εάν ζητάτε αγάπη, τρυφερότητα και στοργή απο τις σχέσεις σας, αλλά έχετε επιλέξει ένα πρόσωπο που είναι ολοφάνερο πως δεν μπορεί να σας τα προσφέρει, τότε είναι η ώρα να επιλέξετε κάποιον άλλον. Μην επιτρέπετε στους ανθρώπους να είναι απερίσκεπτοι και επιπόλαιοι με την αγάπη, με την καρδιά και την τρυφερότητά σας. Και μην επιτρέπετε σε παλιούς ορισμούς να υπαγορεύουν την τωρινή σας ζωή. Μπορείτε να ξαναγράψετε το εγχειρίδιο της αγάπης, σβήνοντας τις παλιές κασέτες, μαθαίνοντας αυτή τη φορά να τιμάτε τον εαυτό σας και τους άλλους. Μπορείτε να βρείτε έναν νέο ορισμό της αγάπης για τον εαυτό σας, έναν ορισμό που θα αντιμετωπίζει τον άλλον ως πρόσωπο πολύτιμο, πρόσωπο άξιο μιας μεγάλης αγάπης και φροντίδας. Και μπορείτε να περιμένετε την ίδια αντιμετώπιση για τον εαυτό σας. Ό,τι κι αν είναι αυτός ο ορισμός, είναι δικός σας, αυτός που σ' αυτή τη ζωή ορίζεται απο εσάς.

 

 

 

 

 

 

Απο το βιβλίο της E.Kubler-Ross "Μαθήματα ζωής"

Το παράδοξο να πληγώνουμε αυτούς που αγαπάμε

Ένα απο τα παράδοξα της αγάπης είναι ότι, πολύ συχνά, πληγώνουμε πιο πολύ ακριβώς εκείνους που αγαπάμε περισσότερο. Διορθώνουμε αδιάκοπα τα λάθη τους, αμφισβητούμε τις αποφάσεις τους, αντιμαχόμαστε τις ιδέες τους. Κάποτε, μάλιστα, εφευρίσκουμε υψηλότερα κριτήρια γι' αυτούς απ' ό,τι βάζουμε για τον εαυτό μας. Σίγουρα, δεν είναι λάθος ούτε κακό να θέλουμε, αυτοί που αγαπάμε, να παρουσιάζουν πάντα τον καλύτερο εαυτό τους. Ποτέ, όμως, δε θα ικανοποιηθεί ο σκοπός αυτός μ' ένα ασταμάτητο ποτάμι αρνητικής κριτικής.

Πριν λίγα χρόνια, κάναμε μια βίντεο - ανάλυση μιας δασκάλας, καταγράψαμε, δηλαδή, τις αντιδράσεις της μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας. Μελετώντας τα αποτελέσματα, ανακαλύψαμε, προς μεγάλη έκπληξη της δασκάλας, ότι, μολονότι ενδιαφερόταν πολύ για τους μαθητές της, η στάση της απέναντί τους ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά αρνητική. Κατάλογοι ολόκληροι με απαγορευτικά "μη" (μην κάνεις το ένα, μην κάνεις το άλλο) και κατακόκκινες απο διορθώσεις κόλλες επιστρέφονταν στους μαθητές, ενώ οι υπογραμμίσεις στις λανθασμένες απαντήσεις συνοδεύονταν απο δικά της σχόλια για τις ατέλειές τους.

Η κριτική είναι μια τέχνη λεπτή και πολυσύνθετη, που δεν επιτρέπεται να τη χρησιμοποιούμε με ελαφρότητα και ανευλάβεια. Μπορεί να αναστηλώσει, όπως μπορεί και να γκρεμίσει. Την επόμενη φορά που θα μας σπρώξει ο πειρασμός να πούμε: "Το πρόβλημα με σένα είναι...." ας το ξανασκεφτούμε λίγο κι ας αναρωτηθούμε αν πραγματικά υπάρχει λόγος να μιλήσουμε έτσι! Στέκει άραγε μια τέτοια κριτική, ένα τέτοιο σχόλιο, ή μήπως είναι καλύτερα να παραμείνουμε σιωπηλοί;

Τί θα κερδίσουμε αν πούμε εκείνο που νομίζουμε, αλλά μειώσουμε μια ανθρώπινη ύπαρξη ή χάσουμε έναν άνθρωπο που μας αγαπούσε;

 

 

 

 

 

 

Απο το βιβλίο του Λ.Μπουσκάλια "Γεννημένοι για την αγάπη"

Σε περίοδο "κρίσης"

Το πεπρωμένο και η εξέλιξή μας παίρνουν μορφή τη στιγμή που βιώνουμε τον πόνο, τη στιγμή των δύσκολων περιστάσεων.

Θα λέγαμε ότι όταν η ζωή κυλά ομαλά, δίχως απρόβλεπτα, προβλήματα και αντιξοότητες είναι σα να μην ζούμε. Όταν ζούμε ένα δραματικό γεγονός, ένα δυσάρεστο συμβάν, είναι σα να μας χτυπάει ο κεραυνός που φωτίζει ξαφνικά άγνωστες πλευρές του εσωτερικού μας κόσμου, δρόμους που μάταια αναζητούσαμε για καιρό.

Ο μεγεθυντικός φακός μέσα απο τον οποίο παρατηρούμε τον κόσμο όταν ζούμε ένα προσωπικό δράμα, διαφέρει κατά πολύ απο αυτόν που έχουν στη διάθεσή τους οι συνάνθρωποι της επίπεδης και ατάραχης ζωής. Συνεπώς, αντιλαμβανόμαστε ότι ο βαθύς ψυχικός πόνος για τον οποίο συζητούμε, ενεργοποιεί μια διαφορετική, συμπληρωματική μας διάσταση και μας οδηγεί στη λεγόμενη "κρίση".

"Είμαι σε κρίση" σημαίνει ότι βιώνω κάποιες ιδιαίτερες δυσκολίες που προκαλούν στεναχώρια και πόνο. Εντούτοις, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι οι "ώρες της κρίσης", παρά τα φαινόμενα, είναι απο τις ευτυχέστερες και τις σημαντικότερες της ζωής μας. Οι αιτίες για τις οποίες η κρίση παρουσιάζεται ως κάτι το τόσο θετικό δεν πρέπει να αναζητηθούν στην τυχαία στιγμή που αυτή πυροδοτεί, αλλά στις μεταμορφώσεις που θα επιφέρει με το πέρασμα του χρόνου.

Η περίοδος της κρίσης μας βάζει να δούμε και να ακούσουμε πράγματα που θα περνούσαν απαρατήρητα. Ο άνθρωπος που δεν έχει βρεθεί ποτέ του σε κρίση είναι τυφλός και κουφός μπροστά στις μεγάλες πανανθρώπινες αλήθειες.

Όταν αντιμετωπίζουμε μια κρίση, είναι σα να βρισκόμαστε μέσα στο λαβύρινθο, κάτι που πρέπει να μας χαροποιεί. Ο ψυχαναλυτής συχνά έχει απέναντί του άτομα που προσπαθούν να περιγράψουν κάποιο πρόβλημα με συγκεχυμένα λόγια. Όλα δείχνουν ότι κυλάνε ομαλά ως τη στιγμή που ο ψυχαναλυτής ξεστομίσει τη μαγική για τον ασθενή λέξη που τον κάνει να αναλυθεί σε κλάματα. Αγγίζοντας το κομβικό σημείο του προβλήματος, ο ψυχαναλυτής προκαλεί κρίση στον ασθενή, τον σπρώχνει στον λαβύρινθο. Απο τη στιγμή που μπαίνει στον λαβύρινθο, παύει να λέει ψέματα, να προσποιείται και να αγνοεί το ουσιαστικό πρόβλημα. Φτάνει η ώρα που πρέπει να βρει τη δίοδο εξόδου. Το εγχείρημα είναι σκληρό και μόνο ο δεσμός αποτελεί βοηθητικό στοιχείο.

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι συνήθως υποφέρουμε με αφορμή ένα δεσμό. Απ' αυτόν προκαλείται ο έντονος ψυχικός πόνος, απ' αυτόν εκπορεύεται και η μεγάλη βοήθεια. Απο τις πρώτες συγκρούσεις και τη έλλειψη κατανόησης με τους γονείς ως τον ανταγωνισμό άλλων σχέσεων, ο κάθε δεσμός εκδηλώνει όλη την εκρηκτική του δύναμη, αναζωογονητική ή ολέθρια. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε το δισυπόστατο μιας σχέσης που μας κάνει να ξαναγεννιόμαστε και να πεθαίνουμε. Όταν το καταλάβουμε αυτό, ίσως μπορέσουμε να δώσουμε μια λογική εξήγηση στα γεγονότα, δίχως να προβληματιζόμαστε "αν μας μισούν", "αν μας είδε κακό μάτι", ή "αν γεννηθήκαμε κακότυχοι".

Ένα απο τα κολοσσιαία εγχειρήματα του ανθρώπου είναι να κατορθώσει να δει την ουσία των πραγμάτων, να αποδώσει στα γεγονότα τη σωστή τους διάσταση και το ορθό νόημα. Είναι ένα μακρύ και επίπονο έργο ζωής που, όταν ολοκληρωθεί, τα μάτια μας θα ανοίξουν και θα καταλάβουμε.

 

 

 

 

 

Απο το βιβλίο του A.Carotenuto "Η ψυχή της γυναίκας"


Υπομονή

Η φύση μας προσφέρει μια απεριόριστη ποικιλία απο φυτά που μας ευχαριστούν και μας μαγεύουν. Ξέρουμε ότι θα ήταν εντελώς γελοίο να τα κρίνουμε. Δεν γκρινιάζουμε και δεν απαιτούμε να βγάλουν μπουμπούκια ή φύλλα όταν εμείς το θέλουμε. Ούτε τα συγκρίνουμε με άλλα φυτά στον ίδιο κήπο, τα οποία βλέπουμε πως είναι καλύτερα. Απλώς, τα παρακολουθούμε να κάνουν αυτό που καθόρισε η φύση τους, να μεγαλώσουν και ν' ανθίσουν με το δικό τους ρυθμό.

Θα ήταν λογικό να διατηρούσαμε την ίδια συμπεριφορά και απέναντι στους ανθρώπους που αγαπάμε, απο τη στιγμή μάλιστα που δεν έχουμε πλήρη επίγνωση του εσωτερικού τους αγώνα. Ακόμα κι όταν έχουμε τις καλύτερες προθέσεις, η ανυπομονησία μας να "μεγαλώσουν" και να "σοβαρευτούν" δείχνει ότι τα θεωρούμε απλά πράγματα. Συμπεραίνουμε, δηλαδή, ότι μπορούν και πρέπει ν' αλλάξουν σύμφωνα με τις επιταγές μας.

Διέσωσα μερικά απο τα πιο γερά φυτά μου επειδή διδάχτηκα, πριν πάρα πολλά χρόνια, ότι αν θέλω να τα βλέπω να ευδοκιμούν και ν' ανθοβολούν, όφειλα να τους επιτρέπω να ζουν σύμφωνα με τη δική τους φύση. Αμέτρητες φορές εγκατέλειψα τις προσπάθειες με μερικά απο τα φυτά μου, αφού περίμενα υπομονετικά ν' ανταποκριθούν στις ιδιαίτερες φροντίδες μου. Διαπίστωσα ότι μια μέρα, όταν αυτά - όχι εγώ - ήταν έτοιμα, άνοιγαν τα άνθη τους και ξεδίπλωναν την ομορφιά τους μπροστά στα μάτια μου. Περίμεναν να έρθει η ώρα τους.

Ορισμένες φορές, η καλύτερη υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε σ' αυτούς που αγαπάμε είναι να σταθούμε δίπλα τους σιωπηλοί, υπομονετικοί και αισιόδοξοι. Να δείχνουμε κατανόηση και να περιμένουμε.

 

 

 

 

 

 

Απο το βιβλίο του Λ.Μπουσκάλια "Γεννημένοι για την αγάπη"