Το πεπρωμένο και η εξέλιξή μας, παίρνουν μορφή τη στιγμή που βιώνουμε δύσκολες περιστάσεις. Θα λέγαμε ότι όταν η ζωή κυλά ομαλά, δίχως απρόβλεπτα, προβλήματα και αντιξοότητες είναι σαν να μην ζούμε. Όταν ζούμε ένα δραματικό γεγονός, ένα δυσάρεστο συμβάν, είναι σαν να μας χτυπάει ο κεραυνός που φωτίζει ξαφνικά άγνωστες πλευρές του εσωτερικού μας κόσμου, δρόμους που μάταια αναζητούσαμε καιρό.
Ο μεγενθυντικός φακός μέσα απο τον οποίο παρατηρούμε τον κόσμο όταν ζούμε ένα προσωπικό δράμα, διαφέρει κατά πολύ απο αυτόν που έχουν στη διάθεσή τους οι συνάνθρωποι της επίπεδης και ατάραχης ζωής. Συνεπώς, αντιλαμβανόμαστε ότι ο βαθύς ψυχικός πόνος για τον οποίο συζητούμε, ενεργοποιεί μια διαφορετική, συμπληρωματική μας διάσταση και μας οδηγεί στη λεγόμενη ¨κρίση¨.
"Είμαι σε κρίση" σημαίνει ότι βιώνω κάποιες ιδιαίτερες δυσκολίες που προκαλούν στεναχώρια και πόνο. Εντούτοις, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι οι "ώρες της κρίσης", παρά τα φαινόμενα, είναι απο τις ευτυχέστερες και τις σημαντικότερες της ζωής μας. Οι αιτίες για τις οποίες η κρίση παρουσιάζεται ως κάτι το τόσο θετικό δεν πρέπει να αναζητηθούν στην τυχαία στιγμή που αυτή πυροδοτεί, αλλά στις μεταμορφώσεις που θα επιφέρει με το πέρασμα του χρόνου.
Η περίοδος της κρίσης μάς βάζει να δούμε και να ακούσουμε πράγματα που θα περνούσαν απαρατήρητα. Ο άνθρωπος που δεν έχει βρεθεί ποτέ του σε κρίση είναι τυφλός και κουφός μπροστά στις μεγάλες πανανθρώπινες αλήθειες.
Απο το βιβλίο του A.Carotenuto "Η ψυχή της γυναίκας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου