Οι "άρρωστοι" γονείς

Β. Οι Αλκοολικοί

Οι γονείς αυτοί, πολύ συχνά, εκτονώνονται στα παιδιά τους, ξεσπούν σε αυτά  άλλοτε τις καταθλιπτικές τους κρίσεις, άλλοτε πάλι τον θυμό τους. Η δική τους αρρώστια δεν τους επιτρέπει να δώσουν προσοχή στις ανάγκες και στον ψυχισμό του παιδιού. Είναι τόσο αδύναμο και ευάλωτοι οι ίδιοι, εξουθενωμένοι ψυχικά και σωματικά, που και μόνο απο την εικόνα τους η αυτοεκτίμηση του παιδιού αποδυναμώνεται. Όπως έλεγε μια ασθενής μας:

"Μου ήταν αδύνατο να πιστέψω ότι έχω κάποια αξία απο τη στιγμή που έβλεπα τα χάλια της μητέρας μου".

Συχνά, τα παιδιά με αλκοολικούς γονείς δημιουργούν μέσα τους ενοχές, ότι εκείνα ευθύνονται για την κατάστασή τους: "Ίσως να φταίω εγώ που θυμώνει έτσι, ίσως να φταίω εγώ που νιώθει δυστυχισμένος και θέλει να πίνει..." Η ατμόσφαιρα στο σπίτι, όπου ένας απο τους γονείς είναι αλκοολικός, είναι χαοτική για το παιδί. Οι αντιδράσεις του γονιού είναι απρόβλεπτες.

Κάποια ασήμαντη παιδική απροσεξία μπορεί να περάσει εντελώς απαρατήρητη, ακόμη και να γελάσουν με αυτήν....και κάποια άλλη στιγμή που το παιδί είναι απολύτως ήσυχο και δεν κάνει τίποτα, να ξεσπάσουν ξαφνικά επάνω του με θυμό.

Οι οικογένειες με αλκοολικούς γονείς κρατούν καλά το μυστικό τους, δεν μιλούν γι αυτό και έτσι τα παιδιά νιώθουν ντροπή και δεν εμπιστεύονται τους μεγάλους.

Υπάρχουν παιδιά που καταφέρνουν να αντισταθούν σε αυτό το νοσηρό περιβάλλον. Απο έρευνες που έγιναν γνωρίζουμε ότι το 20% των παιδιών καταφέρνουν να διασώσουν την ψυχική τους ισορροπία, την αυτοεκτίμησή τους, εφαρμόζοντας ειδική τακτική κυριαρχίας στο περιβάλλον τους. Απο πολύ νωρίς αποκτούν ανεξαρτησία και ωριμότητα, αφοσιώνονται στα μαθήματά τους και έχουν εξαιρετικές επιδόσεις, ενώ εγκαταλείπουν πολύ γρήγορα το σπίτι των γονιών. Πολλές φορές, βέβαια, η υπερβολική τους προσπάθεια μπορεί να οδηγήσει αργότερα σε άλλου είδους προβλήματα, όπως εξηγεί μια νεαρή γυναίκα:

"Ο πεθερός μου ήταν αλκοολικός. Ο άντρας μου κατάφερε απο νεαρή ηλικία, να ξεπεράσει το πρόβλημα, ωρίμασε γρήγορα και ανέλαβε τις ευθύνες του. Απο μικρός είχε πάρει τους γονείς του υπό την προστασία του κατα κάποιο τρόπο, μια και η μητέρα του υπέφερε απο κατάθλιψη. Όταν γύριζε απο το σχολείο την έβρισκε ξαπλωμένη στα σκοτεινά, το σπίτι άνω κάτω και ο πατέρας του να λείπει στο καφενείο. Φρόντιζε εκείνος τη μικρή του αδελφή, συγύριζε το σπίτι και έπειτα διάβαζε τα μαθήματά του.....Όταν ο πατέρας γύριζε σπίτι, ο μικρός αναλάμβανε την υπεράσπιση της οικογένειας, γιατί το ξύλο και η βία ήταν στην ημερήσια διάταξη....

Όταν γνώρισα τον άντρα μου, μου μίλησε μία φορά μόνο γι αυτά που είχε περάσει και δεν ξαναμίλησε ποτέ. Καταλαβαίνω όμως ότι έχουν μείνει μέσα του τραύματα για πάντα. Μέχρι σήμερα εξακολουθεί να αγωνιά αν όλα πάνε καλά, μήπως χρειάζεται κάτι στο σπίτι, λες και τον κατατρέχει πάντα το άγχος που είχε μικρός, να φροντίζει για τα πάντα: "πληρώσαμε τους λογαριασμούς; διάβασαν τα παιδιά; μήπως χάλασε κάτι στο σπίτι να το φτιάξουμε;"

"Είναι πολύ καλός σύζυγος και πατέρας, όμως δεν μπορεί να νιώσει εσωτερική γαλήνη, δεν έχει αρκετή φαντασία. Όποτε του μιλώ γι' αυτό δείχνει να μην καταλαβαίνει τί του λέω. Προσπαθώ με ήρεμο τρόπο να τον κάνω να νιώσει γαλήνιος, χαλαρός, να μην έχει έγνοια για τίποτα. Είναι πολύ δύσκολο γι' αυτόν!"

 

Απο το βιβλίο C. Andre & F. Lelord  "Η αυτοεκτίμηση - μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου"