Απόλυτος έλεγχος ενός ανθρώπου πάνω σε άλλον δεν είναι ποτέ δυνατός ούτε επιθυμητός. Αποδεικνύεται πάντοτε καταστρεπτικός. Ένας απο τους μεγάλους μύθους γύρω απο την αληθινή αγάπη είναι ότι συνηθίσαμε να βλέπουμε την εικόνα δυο ανθρώπων που ζουν συνδεδεμένοι για πάντα, που βαδίζουν στο ίδιο μονοπάτι, που έχουν τους ίδιους σκοπούς και τα ίδια ενδιαφέροντα, γεγονός που μας δημιούργησε την εντύπωση ότι κάθε στιγμή που θα τύχαινε να βρεθούν μακριά ο ένας απο τον άλλον, θα ήταν μια αιωνιότητα. Ακόμα κι αν η εικόνα αυτή ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, εμένα θα μου φαινόταν ανυπόφορα ανιαρή.
Φυσική κατάσταση είναι μόνο η επιθυμία και η θέλησή μας να μοιραστούμε τον εαυτό μας ως τις βαθύτερες πτυχές του, η θέληση και η διάθεση να αισθανόμαστε ένα προστατευτικό χέρι δίπλα μας, να νιώθουμε κοντά ο ένας στον άλλον. Το πρόβλημα δημιουργείται απο τη στιγμή που θα θελήσουμε να δώσουμε σε όλα αυτά τη μορφή της αποκλειστικότητας και της μονιμότητας. Εκείνοι που συγκεντρώνουν την αγάπη τους σε ένα μόνο πρόσωπο, έχουν πρόβλημα με την έννοια της γενικής φροντίδας και στοργής που πρέπει να χαρακτηρίζει τον άνθρωπο.
Στην πραγματικότητα, συνιστά ανακούφιση και όχι απειλή η διαπίστωση ότι εκείνοι που αγαπάμε έχουν την ικανότητα ν' αγαπούν και ν' αγαπιώνται και απο άλλους ανθρώπους. Πρέπει να νιώθουμε ευχαριστημένοι που έχουν κι άλλα ενδιαφέροντα πέρα απο εμάς, που μπορούν να είναι αυτοδύναμοι και αυτάρκεις.
Είμαστε πραγματικά ικανοί ν' αγαπάμε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, χωρίς να νοθεύουμε αυτό που έχουμε να δώσουμε. Είναι γεγονός ότι, όσες περισσότερες εμπειρίες αγάπης έχουμε, ο σάκος της γνώσης θα είναι πιο γεμάτος και θα μας βοηθήσει περισσότερο όταν έρθει η στιγμή να στρέψουμε όλο το ενδιαφέρον μας σε μια βαθιά και αμοιβαία σχέση. Η ποιότητα της αγάπης δεν στραγγίζεται όταν τη μοιράζονται δύο άνθρωποι. Αντίθετα, αποκτά μια νέα ένταση και με την εμπειρία βελτιώνεται.
Απο το βιβλίο του Λ.Μπουσκάλια "Γεννημένοι για την αγάπη"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου