Σχέσεις

Οι άνθρωποι που βιώνουν στενές συντροφικές σχέσεις συνήθως αντιμετωπίζουν τα ίδια ζητήματα αλλά αντίστροφα. Εάν ανήκετε στην μεγάλη κατηγορία των ανθρώπων που "παλεύουν" με την αγάπη , θα προσελκύσετε κάποιον που τα προβλήματά του θα είναι ακριβώς όπως το είδωλό σας στον καθρέφτη: ανάποδα. Εάν ο ένας απο τους δύο προσπαθεί να κυριαρχήσει στη σχέση, ο άλλος ίσως είναι παθητικός. Εάν ο ένας είναι εθισμένος, ο άλλος μπορεί να είναι ο "σωτήρας". Εάν το κοινό πρόβλημα είναι ο φόβος, ο ένας θα τον αντιμετωπίζει επιθετικά, πέφτοντας με αλεξίπτωτα πλαγιάς ή κάνοντας επικίνδυνες αναρριχήσεις, ενώ ο άλλος θα επιδιώκει να πατά γερά και με τα δύο του πόδια στο έδαφος, αποφεύγοντας ακόμη και το ασανσέρ. "Όμοιος αμοίω αεί πελάζει" , αλλά "αντίστροφα".

Κάποιος είχε δώσει κάποτε την εξής εξήγηση για το φαινόμενο αυτό: "Σε κάθε σχέση ο ένας κάνει τις πίτες και ο άλλος τις τρώει". Κατά κανόνα, όταν παρουσιάζεται ένα πρόβλημα ο ένας απο τους δύο επιδιώκει πιο δραστικές μεθόδους, θέλει να το βγάλει προς τα έξω, να μπει στο πρόβλημα και να το λύσει. Ο άλλος, όμως, προτιμά να το πλησιάσει με διαφορετικό τρόπο, να κάνει ένα βήμα πίσω, να σκεφτεί και να στοχαστεί πάνω σ' αυτό. Και οι δύο πιστεύουν ότι ο άλλος έχει πρόβλημα και σε κανέναν απο τους δύο δεν αρέσει ο τρόπος και οι χειρισμοί του άλλου. Όμως, υπό μια πολύ πραγματική έννοια, ο ένας είναι το τέλειο ταίρι για τον άλλον: η πιο άμεση δική της προσέγγιση στο πρόβλημα είναι αυτό που πατάει σ' εκείνον όλα του τα κουμπιά και η δική του "άρνηση" πατάει τα κουμπιά εκείνης.

Κινούμαστε πάντα με μία κατεύθυνση: να θεραπεύσουμε όλους τους πληγωμένους μας εσωτερικούς τόπους. Όμως, η πρόοδός μας δεν είναι πάντα προφανής ή ομαλή. Η αγάπη βοηθάει στην αυτοθεραπεία μας, φέρνοντας μπροστά μας τα αντίθετα. Εάν ζητήσουμε απο το σύμπαν να μας κάνει πιο τρυφερούς και στοργικούς ανθρώπους, εκείνη την ημέρα το πιθανότερο είναι να μη μας στείλει ανθρώπους γεμάτους αγάπη. Αντίθετα, αυτό που μάλλον θα μας δώσει είναι ανθρώπους που δύσκολα αγαπούν και αγαπιούνται. Παλεύοντας να ισορροπήσουμε με αυτούς τους ανθρώπους, έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε πώς να είμαστε πιο στοργικοί και τρυφεροί. Είναι κοινός τόπος ότι οι άνθρωποι εκείνοι με τους οποίους σχετιζόμαστε στενά, είναι αυτοί ακριβώς που βρίσκουν τα κουμπιά μας και τα πατάνε με μια σπάνια ευστοχία. Όση ματαίωση κι αν μας δίνουν, ίσως να είναι αυτοί ακριβώς που χρειαζόμαστε - οι "λάθος" άνθρωποι ίσως να είναι οι μεγαλύτεροί μας δάσκαλοι.

Μία δυνατή και πολύ ειλικρινής γυναίκα, η Jane, κοντά στο τέλος της ζωής της, μοιράστηκε μαζί μου το πόσο θύμα είχει κάποτε νιώσει απο έναν πατέρα αλκοολικό που την κακοποιούσε. "Και στη συνέχεια διάλεξα έναν άντρα που ήταν εξίσου βίαιος και αλκοολικός με τον πατέρα μου. Στο τέλος τον παράτησα. Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, βλέπω τώρα ότι όσο επώδυνο κι αν ήταν, ο γάμος μου μαζί του ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Έπρεπε να γυρίσω πίσω και να αναβιώσω όλα εκείνα τα συναισθήματα που είχα από τα ταλαιπωρημένα μου παιδικά χρόνια. Είχα πολύ θεραπευτικό έργο να κάνω και ο γάμος εκείνος έφερνε όλα τα ζητήματα στην επιφάνεια. Τώρα μπορώ να νιώσω βαθιά ευγνωμοσύνη γι' αυτό".

Η αλήθεια ισχύει και για τα άτομα στη ζωή μας που δεν επιλέξαμε ποτέ, τις οικογένειές μας. Γονείς, αδέλφια και παιδιά, ειδικά στην εφηβεία τους, μπορούν να μας ταράξουν με έναν μοναδικό τρόπο. Οι σχέσεις αυτές, με τη δυσκολία που πολλές φορές έχουν, είναι εξαίρετοι δάσκαλοι μαθημάτων ζωής, ακριβώς επειδή δεν μπορούμε να ξεκόψουμε τόσο εύκολα όσο απο τις σχέσεις με φίλους ή άλλους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει. Συνήθως με την οικογένεια ο μόνος δρόμος είναι να βρούμε έναν τρόπο να τα "βρούμε". Ίσως ανακαλύψουμε ότι η λύση είναι απλά να τους αγαπήσουμε, ακριβώς έτσι όπως είναι.

Απο το βιβλίο της Elisabeth Kubler - Ross - Μαθήματα ζωής