Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Μια βόλτα γύρω απο τις θαυμαστές και επικίνδυνες ιδέες του Νίτσε

 
 
Ακούμε τη ζωή που μας καλεί να ξεφύγουμε απ' την υποταγή και να μεγαλώσουμε, αλλά όσο ζούμε μες στην άγνοια, ούτε το θέλουμε ούτε και το τολμάμε.
Σ΄αυτό, βοηθάει η απειλή που επικρεμάται πάνω απ' τα κεφάλια μας:
 
Πρόσεχε να μην απομακρυνθείς απο το κοπάδι...
Το κόστος - μας το έχουν πει χίλιες φορές - θα είναι δυσβάστακτο:
μοναξιά, περιφρόνηση, καθόλου αγάπη, καμιά προστασία, εγκατάλειψη...
 
Έτσι αρχίζουμε να βαδίζουμε γεμάτοι φόβο, πρώτον γιατί δεν γνωρίζουμε τη δύναμή μας, και δεύτερον γιατί μας συντροφεύει το επώδυνο προαίσθημα ότι αν ανοίξουμε πολύ τα μάτια, μια μέρα θα ανακαλύψουμε ότι ορισμένοι απ' όσους θεωρούσαμε προστάτες μας, δεν ήταν στ' αλήθεια φίλοι.
 
 
Ο άνθρωπος που αναζητά, προσπαθεί να ζει χωρίς αυταπάτες, και ίσως γι' αυτό απομακρύνεται απο τους προστάτες.
Η Μόνικα Καβαγιέ μας το εξηγεί στην Ανακτημένη σοφία:
 
"Οι άνθρωποι που αναζητούν, φτάνοντας στο τρίτο στάδιο παύουν να ανήκουν στο κοπάδι και δεν παραπέμπουν πια στην καμήλα, αλλά μάλλον θυμίζουν το "λιοντάρι" που περιγράφει ο Νίτσε στο Τάδε Έφη Ζαρατούστρα.
 
Τυχαία, ένα λιοντάρι διασταυρώνεται μ' ένα άλλο λιοντάρι. Κοιτάζονται με συνενοχή, αναγνωρίζονται, σέβεται το ένα την αξιοπρέπεια του άλλου. Δεν υπάρχει χώρος για κολακείες ούτε για φθόνο.
Ίσως να παίξουν, να παλέψουν, να θαυμάσουν τη δύναμή τους, ίσως να τρέξουν προς την ίδια κατεύθυνση απολαμβάνοντας την κοινή τους ομορφιά, την αμοιβαία και σιωπηλή τους συνεννόηση. Όμως, σύντομα θα χωρίσουν.
 
Συχνά, αυτός που ζει μέσα στην άγνοια θαυμάζει κρυφά τα δυο "λιοντάρια", αλλά τα λοιδωρεί φανερά για την ελευθερία, τη μοναξιά και την ανεξαρτησία τους.
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο καταστάσεις που βγάζουν με τη βία τους αδαείς απο το βαθύ τους ύπνο - καταστάσεις που δυσκολεύονται πολύ να ανεχτούν: η μια είναι αυτή η αίσθηση αμφισβήτησής τους απο τον ίδιο τους τον εαυτό, όταν τύχει και τους αγγίξει το βλέμμα του ανθρώπου που αναζητά, και η άλλη έχει να κάνει μ' αυτόν τον καθρέφτη που τους επιστρέφει τη μέτρια εικόνα τους. Είναι σχεδόν νόμος, ότι λίγοι ανέχονται στους άλλους κάτι που απαγορεύουν στον εαυτό τους.
Ο άνθρωπος που αναζητά, το παρατηρεί. Αντιλαμβάνεται και τον απασχολεί το ότι, όσο εξελίσσεται, οι αδαείς τον κοιτάζουν καχύποπτα και αποστασιοποιημένα.
 
"Τώρα πια, κανείς δεν σου χαϊδεύει το κεφάλι.
Κι ούτε λέξη για έναν ώμο ν' ακουμπήσεις.
Ελάχιστοι σε πλησιάζουν.
Κι αυτοί, όμως, αργά ή γρήγορα, θα σε κατηγορούν
που είσαι αυτό που είσαι και όχι αυτό που ήσουν".
 
 
 
 
 
 
 
Απο το βιβλίο του Χ.Μπουκάι "Απο την άγνοια στη σοφία"

Δεν υπάρχουν σχόλια: