Ευγνωμοσύνη

Ένα παράξενο συναίσθημα με κατέκλυσε σήμερα το πρωί.

Βρισκόμουν μέσα στο αυτοκίνητό μου και οδηγούσα, όταν ένιωσα να κυλάει στο μάγουλό μου ένα δάκρυ……αναρωτήθηκα γιατί……
 Όλα πήγαιναν καλά, δεν υπήρχε λόγος να δακρύζω, ούτε και να στεναχωριέμαι για κάτι.

Το δάκρυ αυτό όμως ήταν διαφορετικό, δεν ήταν δάκρυ θλίψης, ήταν δάκρυ ευγνωμοσύνης.

Έτσι, χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, ένιωσα την ψυχή μου να με παρακινεί για ένα λεπτό να πάψω να ακούω τους εξωτερικούς θορύβους, τις μηχανές των αυτοκινήτων και τα κορναρίσματα. Να εστιάσω το βλέμμα μου στα θρόισμα των δέντρων, στα σύννεφα που πηγαινοέρχονταν με τον δικό τους ρυθμό, αδιαφορώντας για τα άγχη και τα προβλήματά μας.
Η ομορφιά που αντίκρισα γύρω μου, μου υπενθύμισε το θαύμα της ύπαρξής μου, με έκανε να νιώσω τυχερή που ζω, που αναπνέω, που έχω τα μάτια μου για να βλέπω γύρω μου τις ομορφιές και τις ασχήμιες αυτού του κόσμου, που έχω τα πόδια μου για να περπατάω, τα χέρια μου για ν’ αγκαλιάζω, το μυαλό μου για να σκέφτομαι, και όχι μόνο, για να ονειρεύομαι, που νιώθω την καρδιά μου στο στήθος μου να χτυπάει όλο και πιο δυνατά για τους ανθρώπους που αγαπώ……..

Ένα μεγάλο ευχαριστώ μόνο και μόνο επειδή ζω και αναπνέω, επειδή η καρδιά μου γεμίζει αγάπη με την μουσική που λατρεύω να ακούω, για όσα έχω και όσα δεν έχω, για τις χαρές και τις λύπες που με δίδαξαν τόσα, για την ζωή που δεν μ’ αφήνει να ξεχάσω τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, που με έμαθε να βαδίζω με πυξίδα την καρδιά μου, αφήνοντας πίσω τους συνανθρώπους μου που βαδίζουν με θράσος πάνω στην βεβαιότητα του αύριο.

Νιώθω ευγνωμοσύνη που υπάρχω……. και θεέ μου βοήθησέ με να μην το ξεχνάω συχνά αυτό!