Απώλεια (β)

 Ό,τι κι αν νιώθετε χάνοντας ένα πρόσωπο ή κάποιο αντικείμενο, είναι αυτό ακριβώς που έπρεπε να νιώθετε. Δεν μπορούμε ποτέ να πούμε σε κάποιον, "είσαι σε φάση άρνησης πολύ καιρό τώρα, είναι καιρός πια να περάσεις στο θυμό" ή κάτι άλλο σχετικό, γιατί δε γνωρίζουμε πώς πρέπει να είναι η θεραπευτική διαδικασία ενός άλλου ατόμου. Τις απώλειες τις νιώθουμε έτσι ακριβώς όπως είναι. Μας αφήνουν με μια αίσθηση κενότητας, αβοήθητους, ακινητοποιημένους, παραλυμένους, ανάξιους, θυμωμένους, θλιμμένους και φοβισμένους. Δε θέλουμε να κοιμηθούμε ή το μόνο που θέλουμε είναι να κοιμόμαστε. Δεν έχουμε καθόλου όρεξη ή τρώμε ό,τι βρούμε μπροστά μας. Μπορεί να πηδάμε απο τη μία υπερβολή στην άλλη ή να είμαστε απίστευτα σχολαστικοί με τα πάντα. Η θέση μας σε κάθε έναν ή σε όλους αυτούς τους τόπους είναι μέρος της θεραπείας μας.

Ίσως η μόνη βεβαιότητα σχετικά με την απώλεια είναι ότι ο χρόνος μας θεραπεύει όλους. Δυστυχώς, η θεραπεία δεν είναι πάντοτε άμεση. Δε μοιάζει με την ανοδική γραμμή ενός γραφήματος, ούτε μας οδηγεί γρήγορα και ήπια σε ανώτερα στάδια πληρότητας. Αντίθετα, η όλη διαδικασία είναι κάτι σαν το τρενάκι του λούνα παρκ - ανεβαίνεις αργά αργά στην πληρότητα και μετά βυθίζεσαι στην απόγνωση. Κάποια στιγμή φαίνεται να παλινδρομείς και ξαφνικά κινείσαι εμπρός, μετά νιώθεις πως είσαι και πάλι στην αρχή. Αυτή είναι η θεραπεία. Και να είστε σίγουροι πως θα θεραπευτείτε και θα επιστρέψετε στην πληρότητα.

Μπορεί να μην πάρετε πίσω αυτό που χάσατε, μπορείτε όμως να θεραπευτείτε. Και σε κάποιο σημείο του ταξιδιού σας μέσα στη ζωή, θα δείτε ότι στην πραγματικότητα δεν είχατε ποτέ το πρόσωπο ή το αντικείμενο που πενθείτε έτσι όπως  νομίζατε ότι το έχετε. Και θα δείτε επίσης ότι θα είναι πάντα δικά σας με έναν άλλον τρόπο.

Η πληρότητα είναι διακαής μας πόθος. Ελπίζουμε πως θα μπορέσουμε να κρατήσουμε τους ανθρώπους και τα πράγματα ακριβώς όπως είναι, ξέρουμε όμως πως αυτό δεν γίνεται. Η απώλεια είναι ένα απο τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή. Προσπαθούμε να την απαλύνουμε, ή ακόμα και να της δώσουμε ένα πιο ρομαντικό χαρακτήρα, όμως ο πόνος του αποχωρισμού απο ένα πρόσωπο ή αντικείμενο που μας νοιάζει είναι ένα απο τα πιο σκληρά πράγματα που θα βιώσουμε ποτέ. Η απουσία δεν κάνει πάντα την καρδιά μας πιο τρυφερή. Ορισμένες φορές την κάνει να νιώθει θλιμμένη, μοναχική και άδεια.

Όπως δεν μπορεί να υπάρχει το καλό χωρίς το κακό ή το φως χωρίς το σκοτάδι,  έτσι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς απώλεια. Και επίσης, όσο παράξενο και αν ακούγεται, δεν υπάρχει απώλεια χωρίς ανάπτυξη. Είναι μία έννοια που δύσκολα γίνεται κατανοητή και ίσως γι αυτό τον λόγο πάντοτε μας εκπλήσσει και μας ξαφνιάζει.

Οι καλύτεροι δάσκαλοι αυτής της έννοιας είναι οι γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους απο καρκίνο. Κατά κανόνα, οι γονείς λένε, δικαιολογημένα, ότι αυτή η εμπειρία είναι το τέλος του κόσμου. Κάποια χρόνια μετά, ορισμένοι αναφέρουν ότι μέσα απο την τραγωδία αυτή οι ίδιοι έχουν ωριμάσει. Φυσικά, θα προτιμούσαν να μην είχαν χάσει τα παιδιά τους, μπορούν όμως να δουν πως οι απώλειες αυτές τους βοήθησαν με έναν εντελώς απροσδόκητο τρόπο. Έμαθαν ότι "είναι καλύτερο να έχεις αγαπήσει και να έχεις χάσει παρά να μην έχεις αγαπήσει καθόλου". Και η αλήθεια είναι ότι σπάνια θα ανταλλάσσαμε την εμπειρία του να έχουμε και να χάσουμε απο την ζωή μας αγαπημένα πρόσωπα με την εμπειρία του να μην τα έχουμε ποτέ.

Με την πρώτη ματιά στη ζωή και στις απώλειές μας, δύσκολα μπορούμε να διακρίνουμε πως έχουμε αναπτυχθεί και ωριμάσει. Όμως έτσι συμβαίνει. Όσοι έχουν υποστεί απώλειες στη ζωή γίνονται τελικά πιο δυνατοί, πιο ολοκληρωμένοι.

• Στην μέση ηλικία μπορεί να χάνουμε μέρος των μαλλιών μας, αλλά συνειδητοποιούμε πως ό,τι υπάρχει μέσα μας είναι εξίσου σημαντικό με ό,τι υπάρχει απ' έξω.
• Με την σύνταξή μας μπορεί το εισόδημά μας να είναι μικρότερο, όμως η ελευθερία που έχουμε είναι μεγαλύτερη.
• Στα γεράματά μας μπορεί να μην είμαστε τόσο ανεξάρτητοι, όμως γινόμαστε αποδέκτες της αγάπης που κάποτε προσφέραμε στους άλλους.
• Πολλές φορές όταν χάνουμε τα υπάρχοντά μας ή τις περιουσίες μας, μετά το πένθος, διαπιστώνουμε ότι τώρα είμαστε πιο ελεύθεροι και συνειδητοποιούμε πως ίσως ήταν γραφτό να ταξιδέψουμε πιο ανάλαφροι στον κόσμο που ζούμε.
• Ορισμένες φορές με το τέλος μιας σχέσης, μαθαίνουμε ποιοί πραγματικά είμαστε, όχι σε σχέση με άλλους ανθρώπους, αλλά έτσι ακριβώς όπως είμαστε εμείς.
• Μπορεί να χάσουμε κάποια αντικείμενα ή ικανότητες που έχουμε, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε πόσο εκτιμάμε αυτά που μας έχουν απομείνει.

Απο το βιβλίο της
Elisabeth Kubler - Ross - Μαθήματα ζωής