Η θλίψη και η οργή

Σε μια λίμνη μαγική πήγαν κάποτε για μπάνιο παρέα, η θλίψη και η οργή.

Φτάνουν στην άκρη της λίμνης, βγάζουν τα ρούχα τους, και μπαίνουν στο νερό γυμνἐς να κολυμπήσουν.

Η οργή, βιαστική όπως πάντα, και ανήσυχη χωρίς να ξέρει γιατί, βρέχεται και βγαίνει αμέσως απο το νερό. Και όπως  είναι σχεδόν τυφλή, βάζει τα πρώτα ρούχα που πιάνουν τα χέρια της, που δεν είναι όμως τα δικά της, αλλά της θλίψης. Ντυμένη θλίψη, η οργή φεύγει σα να μην έγινε τίποτε. Η θλίψη, ήρεμη και γαλήνια, με την ησυχία της, σα να μην υπάρχει καμία βιασύνη - γιατί εκείνη όντως δεν βιάζεται ποτέ - μένει πολλή ώρα στο νερό και κολυμπάει με απαλές κινήσεις. Όταν τελειώνει το μπάνιο της, αφού βαρέθηκε  μάλλον το νερό, βγαίνει και δεν βλέπει πουθενά τα ρούχα της.

Αν υπάρχει ένα πράγμα που δεν αρέσει καθόλου στην θλίψη, αυτό είναι να την βλέπουν γυμνή, έτσι λοιπόν, για να μη μένει γυμνή, εκτεθειμένη, βάζει τα μόνα ρούχα που υπάρχουν εκεί, τα ρούχα της οργής. Και ντυμένη οργή, συνεχίζει το δρόμο της.

Λένε οτι καμιά φορά, άμα βλέπεις τον άλλο να είναι έξαλλος, απότομος, σκληρός και τυφλωμένος απο τον θυμό του, σου φαίνεται οργισμένος. Αν κοιτάξεις, όμως με προσοχή, βλέπεις πως όλο αυτό είναι μεταμφίεση, και κάτω απο τη θηριώδη οργή κρύβεται στην πραγματικότητα η θλίψη.

Απο το βιβλίο του Jorge Bucay - Να σου πω μια ιστορία